Vriendjes maken!

“Hello I am Leonie! Who? Leonie… Leooonie?, Leeeeonie? No LEONIE. Oooh your name is Leeeeonie. Oke no problem call me however you want:)”. And you? My name is Jordi. Juri? No Jordi, Gorgie? No problem!

Een bekend tafereel als we nieuwe mensen ontmoeten. En dat doe je tijdens zo’n reis!! Mensen met mooie verhalen: vrijwilligers uit allerlei landen, locals op straat, de markt en restaurantjes, diehard backpackers, etc. kruisen ons ‘pad’.
Er zijn ook mensen die graag je vriend willen zijn, soms met andere bedoelingen dan je zelf in gedachten hebt.

Ons vriendinnetje Roos nam ons mee in ‘haar Kampala’ en zo leerde wij haar nieuwe vrienden kennen. Lotte, die stage liep in het guesthouse, samen met enkele andere studenten. Lekker Hollands praten, goeie koffie drinken en als kers op de taart via hen een geweldig bakker genaamd Brood ontdekt waar we donker brood met pitten en zelfs een stuk speculaas (Wauw!) konden halen. Via Roos leerden we ook het koppel Sarah en Sander kennen, die in Kampala en Kyotera met veel doorzettingsvermogen en liefde een NGO met projecten in Kyotera (genaamd Jjaja Banga) runnen. Dus zo vertrokken we vorige week maandag om de projecten en vooral de gloednieuwe Jjaja Bange community kliniek (Roos haar project) te gaan bekijken. Daarbij leerden we ook Marriette en haar dochter Jorine kennen, die Roos gaan opvolgen in het opstartten van de kliniek. Naast de kliniek, dat een Health center III gaat worden, staat er een prachtige primary school, een biogasproject en een maïsmolen. Die, onder toeziend oog van Sarah, gerund word door lokale bevolking. Mooie projecten, met een mooi doel, maar ook veel uitdagingen die het niet altijd gemakkelijk maken.
Diezelfde avond kwamen de toekomstige personeelsleden van de kliniek en het personeel van de school met Sarah, Roos en haar moeder, Marriette en Jorine en wij samen. Onder het genot van de traditionele Matooke werd afscheid van Roos en de dankbaarheid voor haar hulp met mooie woorden uitgesproken. Mariette en Jorine werden welkom geheten en wij voelden ons zeer gelukkig tussen al deze energieke, warme mensen. Daags erna bezochten we een kliniek in de buurt en moesten we afscheid van Roos en haar moeder nemen. Als kers op de taart mocht Roos de eerst steen voor de vrijwilligersaccommodatie leggen, Roos tijd voor een carrièreswitch?? Een traan kon niet ontbreken, want we hebben een hele fijne tijd met Roos en Alie gehad! Dankjulliewel!!

Kyotera deed ons een beetje denken aan Mpongwe, de rust, het lokale marktje en het contact met locals, dus we besloten om nog even te blijven. Jordi had nog wat ideeën voor de sanitaire voorzieningen van de kliniek waar nogal wat problemen mee waren. Sarah wilde dit graag eens met hem bespreken. Gezellige dagen met Sarah, Mariette, Jorine en de staff van de school en de schoolkinderen volgden. Leonie danste met primary 1&2 de kabouterdans en kreeg een spectaculaire show van hen en Jordi ging weer even aan het bouwen. Veel leuke nieuwe ‘vriendjes’ gemaakt!!

Donderdag en vrijdag zijn we via Mbarara en Masaka naar Kabale gereisd. Met de matata maak je ook veel ‘vriendjes’, de persoon die naast je zit wordt automatisch je vriend, maar ook als er een andere mzungu instapt of je veel grapjes maakt komen er vrienden bij. Die vrienden maken ook wel eens een foutje, want tijdens de hobbelige rit vlogen ineens onze backpacks over de straat (OEPS) gelukkig kwamen ze er met een schaafwondje vanaf en ze maken het nu goed.
Kabale is de doorgang naar het prachtige Lake Bunyonyi, wat door de lokale bevolking het mooiste meer ter wereld wordt genoemd. Hier willen lokale gidsen ook graag je vriend worden, maar kijk uit, want hoe deze te werk gaan is niet altijd kosher. We besloten via het gezellig Home of Edirisa een kano trekking met traditionele dug-out kano’s (een varende boomstam) te gaan doen. Hierbij leerden we de Gabi, Bjorn, Nicolette en Atie kennen, 4 Duitsers woonachtig in Egypte op vakantie in Uganda (volg je het nog?). Een gezellig stel wat van een potje bier hield (tja ze blijven Germaans). De tocht begon met kanoën naar verschillende eilanden. We leerden over de Schotse Dr. Sharp die een eiland kocht om gratis behandeling voor leprapatiënten op te zetten, maar ook over het minder mooie punishment island waar ongetrouwde zwangere meisjes naartoe verbannen werden om te sterven door honger of verdrinking. Na wat oefening van de armspieren werden we verwend met een heerlijke lunch en onze tocht zette zich voort. ’s Avonds creëerden we een tentenkamp bij de familie van Mama Benah die ondanks het weinige Engels dat ze sprak continue waardering en gezelligheid uitstraalde. Op de top van het eiland stond een piepklein schooltje (de kinderen hebben geen gym meer nodig) en toen we daar aankwamen werden we plechtig begroet door een jongeman met ontbloot bovenlijf die zich de manager van het voetbalteam noemde.
De tweede dag stond in het teken van de beklimming van Mount Karembe en met een prachtige omgeving om ons heen was de 2487 meter hoogte goed te doen! (zie foto’s).
Na de afdaling was het nog niet gedaan, want we gingen nog een heel eind over het meer peddelen en als afsluiter dineren op Nature’s Island. De blokhutten deden ons even in Scandinavië wanen, maar de Afrikaanse muziek die uit de bar knalde bracht ons weer terug naar de werkelijkheid. Een enorme regenbui trok over ons heen en de ‘kano-chauffeurs’ vonden de golven te hoog om over te steken, we zaten vast op het eiland!! Tussen neus en lippen door de prijs van de accommodatie gevraagd, maar deze was met 50 dollar per persoon per nacht toch iets buiten het budget… gelukkig ging de wind snel liggen en met een klein lampje op de kano crossten we naar de overkant, een prachtig zicht onder de maan…

Zoals je ziet is vriendjes maken niet moeilijk, het vergt soms wat voorzichtigheid, maar je leert veel mooie mensen kennen.

Tot het volgende bericht, lieve vriendjes!!

Jordi en Leonie



* Minibusje voor 18 personen (wat meestal volgepropt word tot 22) waarmee je zeer goedkoop het land kunt doorkruisen. Let op: geduld is vereist en stop geen breekbare dingen in je backpack.