(Afscheid van) Afrika

In Dar es Salaam blijken ons gemaakte plannen, voor de laatste week, niet te kunnen doorgaan. De boot die ons naar Mafia eiland zou brengen, blijkt al een jaar (!) voor reparatie aan de kant te liggen… Na de laatste dagen met Roelien, die haar weg naar Malawi vervolgd, nemen we afscheid en gaan we naar de stranden ten noorden van Dar es Salaam.
We besluiten hier en ten zuiden van Dar es Salaam onze laatste week te spenderen… Onze laatste week…..

Het zijn prachtige stranden, Jordi bekijkt nog eens de onderwaterwereld, we zwemmen en genieten. Terwijl we langs de zee zitten meimeren we over de afgelopen 9 maanden... Onze avonturen passeren de revue... 9 maanden, 4 landen, werken en reizen… Langzaam nemen we afscheid van wat voor ons ‘Afrika’ is geworden en waar we zoveel van zijn gaan houden:

Afrika, het continent van heuvels en valleien onder een hoge, blauwe hemel vol met witte wolken. Het continent van mensen, veel mensen, dorp na dorp. Waar vrouwen, water en allerlei koopwaar op het hoofd en hun baby op de rug geknoopt, de wegen sieren terwijl mannen op fietsen volgeladen met hout, kolen en anderen goederen langs dezelfde weg slingeren.
Geschiedenis en toekomst van intolerante dicatators, genocides, ondervoeding, malaria en AIDS, maar ook vele verschillende geloven, tradities en traditionele stammen en gebruiken. Waar vrouwen en mannen een taakverdeling hebben, waar meisjes worden uitgehuwelijkt en moeders van 16 geen uitzondering is. Waar voedsel, als ugali, nshima, chipsi mayai, babique en groeten of fruit verkrijgbaar zijn op iedere hoek.

Een continent van levendige markten, straten en veilingen, met altijd een groet voor iedereen.
De ‘wegen’ vol met gaten en scheuren waar volgepakte bussen, prehistorische vrachtwagens, taxi-motorfietsen, vele fietsen en suïcidale buschauffeurs op weg zijn. Waar regelmatig een road-block of checkpoint opdoemend en agenten in witte uniformen met een norse blik de voertuigen ‘inspecteren’.

Een continent waar altijd leven is, met gastvrijheid hoog in het vaandel en een praatje gemakkelijk gemaakt wordt. Waar je spontaan bij een wildvreemde thuis thee zit te drinken of gevraagd wordt te blijven eten en zelfs slapen.
Een continent waar je het kloppende hart van Moeder Natuur nog kunt voelen. Waar de mensen leven volgens het ritme van de zon, de seizoenen, de getijden. Waar boeren, vissers, handelaren en winkeliers met trots hun eigen verdiende maaltje eten en genieten van de dingen die ze hebben, maar waar de mensen ook betoverd zijn door het concept ‘de Westerse wereld’, die zo anders en veelbelovend lijkt. Waar NGO’s, UNICEF, Warchild en vele kleine en grote organisaties het continent proberen te ‘redden’ van de zogezegde ondergang, niet wetend wat nu goed en fout is…

Terugkijkend op onze reis door Afrika, waarbij jullie hebben kunnen meegenieten, kunnen we zeggen dat Afrika ons betoverd heeft.
Vandaag is onze laatste dag… Vanmiddag vliegen we weg en nu kijken we, met een dubbel gevoel, voor (voorlopig) de laatste keer, uit over de zee ons afvragend wanneer we Afrika weer gaan zien.
Want één ding weten we zeker:

Wij gaan Afrika verlaten, maar Afrika verlaat ons niet…

Bedankt voor al jullie reacties en het meeleven. We kijken ernaar uit om jullie weer te zien!