Reizen door Afrika, een rollercoaster…

Reizen door Afrika is als een rollercoaster, jezelf verplaatsen en zien hoe de weg voor je eruitziet, maar of de weg ook zo zal lopen… is maar de vraag…

Welkom bij deze blik in onze rollercoaster van de afgelopen 2 weken die begint waar het vorige bericht geëindigd is: in Kigali.

De rit van Kigali naar Kigoma (Tanzania), die we daags van te voren geregeld hadden, begon om 5.30 uur. De verkoper drukte onze meermaals op het hart dat we op tijd moesten komen “I don’t want you to become Africans” zei hij lachend. Eerder die dag was Leonie met een alleraardigste man, die woonde in het hotel, meegereden naar de markt. De man vertelde honderduit over zijn ananassenhandel en het was dan ook niet gek dat de auto bezaaid lag met stukjes van ananaskruintjes en een penetrante lucht van enkele rottende exemplaren, die in de bekleding was getrokken, in de auto hing. ’s Avonds veraste hij ons met verse samosa’s “from out of town” en toen wij een grote bak fruit als dank voor zijn neus schoven, kon hij zijn geluk niet op. Zelf hadden we ook het nodige fruit gegeten en het restant (wat we echt niet meer op konden) verdween bij Ahmed in de koelkast. “Voor morgenochtend” zei hij, toen wij heb inlichtten dat we om 05.00 uur zouden gaan, stond hij erop dat we hem toch zouden wekken. Een beetje beschaamd klopten we de volgende morgen op zijn deur. Twee tellen laten stond hij met zijn jas aan buiten. Vastberaden en zonder tolerantie van tegensputteren zei hij: “Ik breng jullie naar het station, het regent dus je kunt nu geen bodah bodah (motertaxi) krijgen”. Stom geslagen, maar braaf als kinderen volgden we hem om vervolgens in zijn ananassenauto plaats te nemen.
We kregen een plaatsje achter in de bus. “Mooi, dan kan ik op de achterbank slapen,” dacht Leonie. Maar al snel bleek onze plek het minst voordelig omdat we bij elke hobbel minstens een halve meter de lucht in vlogen. Samen met Rachel en Mike, een doktersechtpaar wat in Kenia had gewerkt, deelden we de reis-smart. Na 1,5 maand reizen dachten we toch wel wat gewend te zijn, maar het kamikaze-achtige rijgedrag van de Tanzaniaanse buschauffeur en het onverwachts overstappen op 4 andere bussen (het was toch een rechtstreekste reis?) was toch wel van een andere klasse dan de reizen ervoor: Een reis in 2 grote bussen en daarna de twee overvolle minibusjes die met 120 km per uur over de onverwarde weg vol met gaten racete, waarbij mensen met zware koopwaar op de fiets de berm in vlogen, we een geit op een haar na misten en 2 kippen het leven kostte. Toen we ’s avonds stofspuwend uit het laatste minibusje stapten, bedankten we de engeltjes op onze schouder voor het overleven van deze rit en werden we uitgenodigd om met Rachel en Mike mee te gaan naar het hotel wat zij geboekt hadden. Dit bleek een chique paradijsje en met een koud biertje op het terras, direct aan Lake Taganyaki waren we de spookrit al snel vergeten. Kigoma bleek al snel een heerlijk plaatsje en het meer bracht menigmaal verkoeling. Vanwege de prijs van het hotel, verhuizen we de volgende dag naar een lokaal guesthousje, maar bleven in contact met Rachel en Mike voor gezellige uitstapjes naar het dorp en eten en drinken in lokale tentjes aan het meer. We bezoeken Jakobsen beach wat met een kraakheldere, blauwe zee en spierwit strand een betoverende werking op ons heeft. Op enkele nieuwsgierige aapjes na zijn we de enige bezoekers en aan het einde van de dag worden we getrakteerd op een prachtige zonsondergang. In het vissersdorp verderop helpt Jordi mee met het zagen van enkele planken voor een gloednieuwe boot en eten we Ugali, die later gefermenteerd blijkt te zijn (vandaar die vreemde smaak!).
De laatste 2 dagen vinden we een gezellig, lokaal tentje waar je kunt zwemmen, de biertjes koel geserveerd worden en rijst met vis op het menu staat. Dit allemaal voor een lokaal prijsje, perfect! Ook bezoeken we Ujiji waar explorer-journalist Henry Morton Stanley de beroemde woorden: “Dr. Livingstone, I presume?” uitsprak. De plaats waar de twee mannen elkaar ontmoeten ligt onder eeuwenoude mangobomen die nog altijd overeind staan. We bezoeken het Livingstone Memorial Museum, wat met 1 van de 3 beloofde zalen weinig indrukwekkend is, maar ons wel een kijkje in de rol van Ujiji tijdens de slavenhandel van de 18e en 19e eeuw. Realiseren dat hier duizenden mensen werden weggevoerd in de meest erbarmelijke, onmenselijke omstandigheden, bezorgd ons kippenvel.
Na 5 dagen besluiten we naar Tabora te gaan. De trein die we willen nemen, blijkt een nieuwe dienstregeling te hebben dan die in de (iets wat verouderde) Lonely planet vernoemd word, dus kiezen we voor de bus. De rit verloopt zoals gewend met grootste snelheid en remmen waarbij Leonie zich zorgen maakten over de mensen die in het middenpad moeten staan. Voor ons zit een jong meisje met een ontzettend klein hummeltje in de hand, zeker prematuur geboren bedenkt Leonie. Herinneringen aan het ziekenhuis in Mpongwe komen terug en we vragen ons af of het kleintje, wat zichtbaar in een slechte conditie is, zo’n stoffige busreis zal overleven… Nieuwsgierig vragend naar de leeftijd van het kindje, kijkt het meisje schichtig om zich heen… Helaas ons Swahili reikt nog niet verder dan de nodige begroeting en basale vragen…
Als de bus plots een slinger maakt en met veel omhaal tot stilstand komt, blijken we een lekke band te hebben. De band ligt als een opgereten donut naast de bus, terwijl alle mannen zich naast de bus verzamelen om de klus te klaren. Met slechts een uurtje vertraging gaan we verder. Nog geen uur later komt de bus weer tot stilstand. Argeloos verwachten we dat er weer enkele mensen met inboedel, kinderen en huisdieren de bus gaan verlaten, maar er blijkt een probleem te zijn. Jordi gaat er op af en komt er al snel achter dat er een bout, die de voorvering aan de bus bevestigd, is gebroken…. Enkele mannen vertrekken naar het dichtstbijzijnde dorpje voor reserveonderdelen. Onze medepassagiers verspreiden zich in het gras, slapen in de bus of doen de laatste boodschappen op een klein marktje vlakbij en ook wij geven ons uiterst gemakkelijk over. Slechts 2,5 uur later vervolgen we onze reis en worden we met veel getoeter en geroep uitgezwaaid door achterblijvende mensen. Nog geen uur later blijkt hetzelfde probleem als zojuist zich bij de achterzijde van de bus te hebben voorgedaan… ook nu wachten we rustig af, het valt ons op hoe we zijn ingeburgerd. Je moet immers altijd wachten, zeker als het om vervoer gaat. Om 01.45 uur komen we uiteindelijk aan en zoals de mensen altijd zo vriendelijk helpen worden we ook midden in de nacht geholpen met het vinden van een slaapplek. Stoffig vallen we in slaap, de bruine vegen op onze kussens als herinnering aan de gekke busrit langs de oude slavenroute.
In Tabora beslissen we om via Mwanza naar Sumve te reizen, komen we hier, na een vlotte busrit aan en staat Lieke, die hier stage loopt, ons vrolijk op te wachten. Het is ‘labour day’ in Tanzania en dat blijkt in Sumve flink gevierd te worden. Mannen met hoofdtooien razen ons voorbij en wij tolden op onze benen als ze tegen de backpacks stoten. Lieke heeft een heerlijk huis in dit kleine dorp en de 2 dagen relaxen, wandelen en over het piepkleine marktje struinen vliegen dan ook voorbij. We bezoeken het ziekenhuis en er moet natuurlijk (tot ergernis van Jordi) over bevallingen, baby’s, complicaties, abcessen en pus gesproken worden. Als we de dagen daarna in de grote stad Mwanza doorbrengen beginnen we alweer naar het platteland te verlangen, maar we genieten ook van de glimpen die we van het Victoriameer opvangen. Helaas kunnen we hier niet zwemmen, maar het zwembad van een luxueus hotel dat lijkt ‘over te stromen’ in het Victoriameer maakt dit helemaal goed. Ook leren we wat meer Swahili en schaven de zinnen bij die we eerder van een handelaar in Tabora hebben geleerd.
In Mwanza boeken we, na vele vergelijkingen, een 4 daagse safari naar het beroemde Serengeti National Park en de Ngorongoro krater. Scheeflopend van de rib uit ons lijf, maar enthousiast als kinderen die op schoolreis gaan nemen we afscheid van Lieke en vertrekken we maandagmorgen voor dit nieuwe avontuur. Hierover is zoveel te vertellen dat we er binnenkort een apart verslag aan wijden. Houden we jullie nog even in spanning en genietn wij nog even na ;)!

Tot het volgende bericht!