Bijzondere bezoekjes

Maandagochtend, half negen, was het zover, de safariauto komt voorrijden en we maken kennis met onze driver Kipala (de ‘donkey bridge’ spreekt voor zich: impala…), die ons de komende dagen zal ‘gidsen’ (is dat een woord?). Na tweeënhalf uur rijden en het voldoen van de parkgelden gaat de poort voor ons open en beginnen we aan de rit door, wat het mooiste park van Afrika wordt genoemd…
Na enkele honderden meters komen de eerste ‘beestjes’ in zicht; zebra’s blokkeren de weg en antilopen springen nog gauw voor onze auto weg. De gate waardoor we het park zijn binnengekomen ligt slecht 140 km van onze lodge voor de nacht dus al game-drivend (wild spottend) moeten we toch stiekem vaart maken. Onderweg zien we veel beesten en op verzoek van ons olifanten-liefhebber: Jordi, maken we een omweg voor de giganten. Giraffes rennen met hun lange stelten de weg over en we zien vele andere antilopes die we voor het gemak ‘hertjes’ noemen. Tegen het einde van de middag komen we bij het centrale gedeelte van het park aan, de Seronera (Selonella, volgens de gids). De ideale tijd voor een gamedrive hier, omdat dat de katten weer in beweging komen en op jacht gaan voor hun avondmaaltje. Tijdens deze drive komen we dan ook langs een drietal leeuwen dat onder de boom nog een beetje liggen te luieren.
Na een klein stukje verder te hebben gereden zien we een luipaard in de boom zitten (hangen) en blijven het beestje volgen als het besluit achter een jong hartebeest aan te gaan. Naast nog vele andere beesten, kruisen enkele gevlekte hyena’s ons pad, wat zijn ze lelijk!!
’s Avonds in de lodge stuitten we op een Nederlands paar dat we eerder in Huye, Rwanda, hebben ontmoet (Wat is de wereld, uh Tanzania, toch klein!) en ze hebben nog wel wat tips over het park voor ons. Net als ons hebben ze moeite om te wennen aan de luxe van de lodge en het onbeperkte buffet zorgt ervoor dat we teveel eten zodat onze buikjes, tot de volgende ochtend, bol en vol voelen.
Ook de leeuwen hebben die nacht hun buikjes vol gegeten, want we ontmoeten ze terwijl ze een buffel aan het verorberen zijn, een prachtig gezicht!!
De laatste dag rijden we ´s ochtends richting de zuidoost gate en komen dan over de eindeloze vlakten, waar de Serengeti om beroemd is. Op aanraden van het Nederlandse stel gaan we vanaf de gate nog naar de Gol-kopjes(rotsen) omdat ze hier de vorige keer veel katten hadden gezien. Al snel zien we veel donker stipjes aan de horizon en later komen die zwarte stipjes dichterbij en kunnen we de vormen ontdekken van zebra’s en gnoe’s. Ons hartje begint al sneller te kloppen want dit is dan toch het langverwachte voorhoede van de immense migratie waarbij honderden duizenden zebra’s en gnoe’s de regen volgen voor vers gras en drinkwater. Bij de rit langs de Gol-kopjes genieten we volop van de hoeveelheid beesten en als we later nog vlak bij een mannetjesleeuw komen die een lekker zebraatje (streepje voor streepje) oppeuzelt voelen wij ons de koning van het rijk.

Na dit prachtige park, wacht een volgende bijzondere plek op ons.. We rijden door naar het Ngorongoro Conservation area, waar we de Ngorongoro krater gaan bezoeken. Onderweg komen we vele Masai, het oorspronkelijke volk van dit gebied, tegen. Gekleed in paarse, rode en oranje doeken met ieder een stok in de hand zie je van verre met hun vee aankomen. Zigzaggend door en bergachtig gebied kunnen we niet geloven dat we die ochtend nog door de uitgestrekte vlaktes van de Serengeti reden. Een grote groep giraffes maakt het ritje extra mooi! Bovenaan de krater kijken we onze ogen uit… De krater, afgedekt met een blauw-wit wolkendekentje heeft een mystieke sfeer. In de krater zien we enkele zwarte stipjes voorbij komen. We dalen een stijl pad af de krater in en zigzaggend door de krater verbazen we ons over de sfeer van de krater, met zijn hoge wanden en uitgestrekte vlakte en zien we veel beesten. ’s Avonds slapen we in een luxe lodge op de rand van de krater, waar we tot het zonnetje onder gaat nog een prachtig uitzicht hebben. De beesten hebben de open vlaktes verlaten voor een welverdiende nachtrust. Wij doen, na een prachtig maal, tevreden lachend onze oogjes dicht. Het waren 4 prachtige dagen….

Na een kort bezoek aan Arusha nemen we contact op met Mussa. Een enthousiaste, gezellige student die we in Kigoma hebben ontmoet. Hij heeft ons toendertijd uitgenodigd om bij hem thuis te komen en wilde ons meenemen naar de Masai bij hem in de buurt. En zo zaten we een dag later in de bus onderweg naar Kiteto, centraal Tanzania. Mussa bleek een gezellige kamer te delen met 5 andere gezinnen. Op de binnenplaats hing een gezellige sfeer met was kris kras erdoorheen en vrouwen in vrolijke doeken, die lunch en diner bereiden op kleine BBQtjes. De dagen erna laat hij trots zijn dorp zien; we maken kennis met de natuur, het ziekenhuis en allerlei andere belangrijke gebouwen in het dorpje. Mussa neemt ons ook mee de heuvels in, richting de Masai. Het eerste Masai-dorp dat we tegenkomen vraagt hij of we mogen kijken. In plaats van er een toeristenuitje van te maken, brengt hij ons bezoek op een leuke manier aan de mensen over. De kleurig gekleden, statige man vind dit geen probleem. Trots toont hij zijn huis, een ronde hut van hout, takken, bladeren en koeienpoep. De kinderen komen nieuwsgierig kijken, nog een beetje ongemakkelijk laten we ons meevoeren naar een volgend huis waar een gezin woont. De man heeft 6 vrouwen en ontelbaar veel kinderen. De vrouwen met gigantische oorbel-stellages met kralen en schitterende palleten zijn een prachtig gezicht. Kinderen scharrelen voorzichtige met grote ogen tussen ons door, zichtbaar in een slechte conditie. We leren over de levensgewoontes en tradities in het gezin. Ondertussen merkt Jordi de vrouw naast hem op en hij voelt dat ze voorzichtig eens zijn arm aanraakt. Verbaasd over die blanke huid schrikt ze weg. De eerste schrik overkomen begint ze zachtjes in zijn arm te knijpen en eenmaal over de verlegenheid heen wordt de hele arm grondig geïnspecteerd. Ze heeft nog nooit iemand gezien met zo’n witte huid zegt ze tegen Mussa. Leonie schud haar samengebonden haar los end is helemaal een mooie attractie! Hoe bestaat het! Zulk lang, blond haar!!! Eenmaal over de verlegenheid heen willen alle kinderen even het haar of die gekke witte armen met haartjes aanraken, nog altijd op de hoede hoe die ‘witte mens’ daar op reageert. Nu durven we ook wel foto’s te maken en de kinderen gillen als ze de kiekjes terug zien op het kleine schermpje van het toestel. Nog nooit zo tevreden en onder de indruk van de mensen verlaten we het dorpje bij zonsondergang. We genieten met Mussa van een feestmaal met (zelfgeslachte) kip en stellen een mooi cadeau voor hem samen, ieder stuk erin verwijzend naar een avontuur dat we samen hebben meegemaakt in de afgelopen dagen.

Twee bezoeken, ieder in een compleet andere wereld met andere mensen, andere omgeving, allebei indrukwekkend, allebei met een prachtige herinnering…

Nu staat ons een bezoek te wachten; we willen naar Zanzibar gaan en daar komt de nicht van Leonie, Roelien, naar toe!

Tot de volgende keer!!!